เที่ยวอย่างไร อีเมล์
เขียนโดย แม่จา   
พุธ, 21 มีนาคม 2007

Image

          การเที่ยวคือการเพิ่มทุนประสบการณ์ชีวิตที่ดีให้เด็กๆ  ความคิดของสูตรแม่จาพาเที่ยวคือ  ให้ประสบการณ์เด็กๆด้วยความสนุก    ฝึกการใช้ ๖ สัมผัส ๑ สมองคิด  หัดเชื่อมโยงความ
ประทับใจ    ลองคิดจินตนาการ   ลงมือทำงานสร้างสรรค์    แล้วเล่าเรื่องราวผ่านผลงานที่ภูมิใจ


 
Image

          แผนผังความคิดนี้เป็นสูตรแม่จาพาเที่ยว (สำหรับการไปสถานที่ท่องเที่ยว แต่การเดินเที่ยวเล่นในสถานที่คุ้นเคย หรือระแวกบ้าน ก็น่าจะดึงเอาความคิดบางกิ่งไปใช้ได้ ) เขียนฝากให้ครอบครัวมือใหม่หัดเที่ยว  หรือครอบครัวที่ชอบเที่ยวแต่ยังไม่ได้ลองทำกิจกรรมกับลูก  ระหว่างการเดินทางและกลับจากเดินทาง   ลองเอาสูตรนี้ไปปรับใช้ตามความชอบ   ขอเสริมอีกนิด เพื่อให้ได้อรรถรสในการเก็บเกี่ยวประสบการณ์ความประทับใจให้กับเด็กๆระหว่างการเดินทาง   เราควรเข้าใจสถานที่ที่เราจะไปว่ามีลักษณะอย่างไร ขอยกตัวอย่างสถานที่ท่องเที่ยวในจังหวัดสุพรรณบุรี อาทิ  บ้านอนุรักษ์ควายไทย  เป็นการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม ประเพณีท้องถิ่น  ตลาด ๑๐๐ ปีสามชุก (ตลาดพูดได้) มีความเด่นเรื่อง  การปฏิสัมพันธ์กับชุมชน  ความรู้จากท้องถิ่น   มนุษย์สัมพันธ์    ส่วนบึงฉวาก  ก็ให้ความรู้ในเรื่องธรรมชาติ  วิทยาศาสตร์   เมื่อเราเข้าใจลักษณะเฉพาะของสถานที่ที่จะเดินทางไปเยือนแล้วนึกถึง ๖ สัมผัส (หู..ฟัง ตา..ดู จมูก..ดมกลิ่น ลิ้น..ชิมรส มือกาย..สัมผัส ใจ..ความรู้สึก)   เราก็จะคิดออกว่าจะพูดคุย จะชวนอ่าน และชวนเล่นอะไรกับเด็กๆกันดี

Image

          ข้อความต่อจากนี้ขอเขียนเฉพาะเจาะจงถึงพ่อแม่หลายคนที่มีความคิดอยากจะเที่ยว จะอ่าน จะเล่นกับลูก  แต่มักมีข้ออ้างเสมอว่าไม่มีเวลา   แล้วทดแทนเวลาให้ลูกด้วยการหาโปรแกรมดีๆส่งลูกไปเข้าคอร์ส  เข้าค่ายที่มีผู้จัดมากมาย ทั้งศิลปะ ทัศนศึกษา ฝึกคิดสร้างสรรค์ ฯลฯ   ก็จริงค่ะ คอร์สต่างๆมีมากมายให้เลือกจ่ายเงินแล้วเรียน เที่ยว เล่น ได้สะดวก(พ่อแม่)  แต่การที่พ่อแม่ไปเที่ยวแล้ว กลับมาอ่าน กลับมาเล่นกับลูก  ยังไงก็ไม่สามารถแทนที่ได้ด้วยคอร์สที่มีผู้อื่นจัดให้  เพราะความรักความอบอุ่น ความผูกพันธุ์ในครอบครัว ที่เกิดขึ้นระหว่างการเที่ยวด้วยกัน  อ่านหนังสือด้วยกัน  เล่นด้วยกัน  ไม่สามารถแลกซื้อได้ด้วยเงิน

 
          หากวันหนึ่งที่พ่อแม่อย่างเราแก่ชราไม่สามารถดูแลตัวเองได้  ลูกเราก็คงมีข้ออ้างได้เช่นกันว่าไม่มีเวลามาดูแลคนแก่ๆเพราะงานยุ่งมาก  ก็ไปเลือกหาสถานเลี้ยงคนชราที่ดีที่สุดเท่าที่จะมีเงินจ่ายได้   แล้วพาพ่อแม่อย่างเราไปอยู่อาศัยในบั้นปลายชีวิตที่นั่นเราจะรู้สึกอย่างไร